Film: Shooting Dogs

De Aalsterse filmclub vertoont om de twee weken een interessante film. Deze week was het de beurt aan "Shooting Dogs", een film over de genocide in Rwanda gezien door de ogen van een blanke. Het verhaal speelt zich af in een schooltje in Kigali waar een priester Christopher en een jonge leraar Joe werken. Na de moord op de Hutu-president breekt in Rwanda de hel los. De Hutu's wijzen de Tutsi's als schuldigen van de moord op hun president aan en maken daarvan gebruik om de Tutsi's uit te moorden.

Omdat een afdeling van de blauwhelmen in het schooltje van Christopher en Joe gestationeerd is, komen veel Tutsi's daar bescherming zoeken. Dan blijkt echter dat de VN de moorden in Rwanda niet erkent als "genocide". Omdat de militieleden van de Hutu's ook VN-soldaten beginnen aan te vallen, trekken de blauwhelmen zich terug. Samen met een Franse legermacht brengen ze enkel de blanke vluchtelingen in veiligheid. De zwarten worden aan hun lot overgelaten, met alle gevolgen van dien: de milities vallen de school binnen en vermoorden iedereen. Dankzij een moedige daad van de priester kunnen enkel een tiental kinderen ontsnappen.

De titel "Shooting Dogs" verwijst naar de scène waarin de bevelhebber van de blauwhelmen de priester vertelt dat hij de honden die de lijken in de buurt van de school komen opeten wil doodschieten, omdat dat onhygiënisch is. Daarop maakt de priester zich kwaad, omdat de bevelhebber niet ingrijpt wanneer de Hutu-militieleden Tutsi's vermoorden. De blauwhelmen mogen zich namelijk enkel verweren wanneer ze zelf aangevallen worden. De priester zegt dan ironisch dat de bevelhebber de honden enkel mag doodschieten als de honden eerst op hen beginnen te schieten.

De gelijkenissen tussen "Shooting Dogs" en "Hotel Rwanda" zijn duidelijk. Beide films maken duidelijk hoe enkelen erin slagen mensen die eigenlijk in niets van elkaar verschillen tegen elkaar op te zetten. Het verschil tussen Hutu's en Tutsi's berust namelijk volledig op willekeur. Beide films tonen ook de laffe houding die het Westen innam ten opzichte van de genocide: de blanke Westerlingen worden geëvacueerd, de zwarten worden aan hun lot overgelaten. Geen enkele westerse troepenmacht grijpt in het conflict in. Uiteindelijk verdrijven Tutsi-rebellen de Hutu-milities (met de nodige gruweldaden van hun kant), nadat bijna een miljoen Tutsi's vermoord werden.

Wat vooral beangstigend is, is hoe gemakkelijk mensen tegen elkaar opgezet kunnen worden, en tot welke gruweldaden mensen in zo'n omstandigheden kunnen overgaan. Als ik het Vlaams Belang hoor fulmineren tegen de Walen of de migranten, vrees ik dat het, net zoals in ex-Joegoeslavië en in Rwanda, ook in België mogelijk is mensen aan te zetten tot zoveel haat.