B-H-V
In 'De Standaard' staat vandaag een citaat van Tinne Van der Straeten over de stemming over Brussel-Halle-Vilvoorde gisteren in de Kamer. Ze zegt: 'Ik heb mij onthouden bij de stemming omdat ik absoluut een oplossing wil voor BHV. Die is nu verder weg dan ooit. Zo zullen we verzeild raken in een institutionele crisis die nog maandenlang zal voortduren. Dat wil ik niet.' Op het forum van dezelfde krant zegt een lezer dat hij het droevig vindt dat Tinne 'de solidariteit tussen de Vlaamse volksvertegenwoordigers meende te moeten doorbreken'. Die lezer mag zijn mening hebben natuurlijk, maar als lid van Groen! ben ik net blij dat mijn partij de solidariteit met haar franstalige fractiepartner Ecolo niet heeft doorbroken. Voor een partij gaat het er om bepaalde standpunten te verdedigen, en niet één Vlaams front te vormen. Groen! is nu eenmaal voorstander van solidariteit tussen gemeenschappen. Groen! heeft anders gestemd dan de andere Vlaamse partijen, net om deze solidariteit niet te doorbreken.
Meer info over het standpunt van Groen! w.b. de splitsing van Brussel-Halle-Vilvoorde vind je op www.groen.be
Labels: BHV, groen, solidariteit
gepost door Joke Van de Putte at 10:41
5 Reactie(s):
1. Oplossingen krijgt men niet door zich bij discussies en zeker bij stemmingen te 'onthouden'. Tenzij men voorziet in een alternatief voor de discussie of de stemming.
2. De uitleg op de site is al allerminst bevredigend. Er wordt met geen woord gerept over de valse splijtzwam die de politiek heden ten dage probeert door te drukken: nl. het absurde op 'bloed en bodem' gebaseerde verschil tussen 'vlamingen' en 'walen'. Deze splijtzwam wordt als zand gebruikt om in de ogen te strooien van hen wiens belangen echt overeenkomen: nl. de werkenden!
Het sociaal-economisch programma van de volgende regering(en), in welke vorm dan ook, zal er niet minder om zijn. En ondertussen is het de taak van de linkerzijde van het communautaire zand uit de ogen te wrijven. Iets wat Groen! blijkbaar nalaat te doen. Had ze zich op deze basis onthouden uit de stemming of de discussie dan had ik het nog begrepen. Maar het blijkt wederom een gemiste kans te zijn...
12:54 p.m.
Op Herman's Weblog laat Els Keytsman anders wel duidelijk weten dat Tinne zich enkel onthouden heeft omdat jullie fractie (gemeenschappelijk met Ecolo) over slechts één vertegenwoordiger in die commissie beschikt.
In de plenaire zal Groen de splitsingsvoorstellen wél goedkeuren.
Tot zover het mooie verhaaltje over solidariteit met Ecolo...
2:37 p.m.
VAN VOLKSVERDEDIGER NAAR VOLKSVERRAAD .
Van de Vlaamse strijd kan men zeggen dat (indien men die in zijn historische categorie plaatst waarin hij thuishoort) die ondubbelzinnig en duidelijk gerechtvaardigd was.
Er is een tijd geweest waarin de zich van verschillende Vlaamse dialecten bedienende bevolking in België als tweederangsburgers werden beschouwd.
De eersterangsburgers waren toen de zich van het Frans bedienende Bourgeoisie zowel in het zuiden als het noorden van het land, het waren dus niet zozeer de Vlamingen an sich die niet geacht werden maar wel zij die zich enkel maar in één van de Vlaamse dialecten konden uitdrukken.
De burgerij en de vrije beroepen, de adel, de klerikale wereld zowel als de wetgevende en uitvoerende machten bedienden zich immers allen van het Frans als onderlinge omgangstaal.
Het Frans had zich vooral dank zij de oprichting van de academie Française verspreid als het universele communicatiemiddel par excellence. Deze academie Française had zich als doel gesteld klaarheid te brengen in de Franse taal en het was zij die bepaalde wat voortaan als correct Frans
beschouwd zou worden.
Voor het eerst beschikte men zo over een officieel genormeerde levende taal.
Dit Frans zou daardoor algauw de internationale voertaal worden op het Europese vasteland.
Wie aldus deze taal beheerste beschikte over een bij uitstek geschikt instrument om in economisch, sociaal en politieke middens zijn eigen positie te onderhandelen.
De erbarmelijke levensomstandigheden maakten het voor de verpauperde en vooral agrarisch en proletarische bevolking in Vlaanderen quasi onmogelijk om hun positie op enigerlei wijze via de geijkte kanalen tot verbetering te brengen omdat immers alle administratie in het Frans verliep.
Het was dus noodzakelijk dat het Nederlands als officiële taal doorgang zou vinden bij de overheid, het onderwijs, de ambtenarij enz.opdat ook uniek Nederlandstalige Vlamingen de kansen zouden krijgen waarvan tot dan toe enkel Belgen die het Frans beheersten konden genieten.
In het zuiden van het land had de gewone bevolking het voordeel reeds van nature uit Franstalig te zijn waardoor zij deze extra sociale strijd niet hoefden te voeren.
De taalstrijd is dus niet een strijd geweest van Walen tegen Vlamingen zoals men in nationalistische kringen graag doet uitschijnen maar vooral een sociale strijd om erkenning van het Nederlands als officiële taal om zodoende iedere Belg waarlijk elkaars gelijke te maken.
De omstandigheden zijn heden ten dage geheel anders, de revolutionaire waarheid van gisteren is vandaag triviaal geworden.
De strijd is gestreden,aan alle rechtgeaarde eisen is voldaan.
De Vlaamse beweging kan de boeken met een gerust hart dicht doen en tevreden terugkijken op een bewonderswaardig parcours.
Intussen heeft er zich echter een verontrustende escalatie voorgedaan binnen deze Vlaamse beweging. Deze escalatie lijkt permanent van aard en voltrekt zich schijnbaar ongemerkt.
Een nefast soort flamingantisme stak de kop op, dit flamingantisme uit zich niet langer als de verdediger van de Vlaamse zaak binnen het Belgisch (federaal) bestel maar heeft een uitgesproken vijandige houding aangenomen tegen alles wat maar van ver of dichtbij enig verwantschap heeft met België.
Ondanks het onbetwistbare successtory van het Belgische natieproject (met een levensstandaard en kwaliteit die tot de beste ter wereld behoren) hebben zij het zich tot doel gemaakt om splinter voor splinter en op doordachte maar onverantwoordelijke wijze onze voorbeeldige welvaartstaat tot op de
grond af te breken.
Deze intussen geïnstitutionaliseerde en dus machtig geworden stroming laat niet na om zonder ophouden continue uitingen van ergernis ,nestbevuiling, subjectief afgeschilderde feiten gelardeerd met vrijblijvend ongenuanceerd en theoretisch gebazel de wereld in te sturen.
Voor deze geraffineerd ten uitvoer gebrachte maar sterk manipulatieve propagandastroom gebruiken zij de intussen slaafs, want van hen afhankelijk geworden massamedia (waarin ze trouwens verschillende niet onbelangrijke machtsposities verworven hebben).
Terzelfder tijd geven zij aan de hand van onrealistische mooie voorstellingen en het opdringen van valse verwachtingen blijk van een ongelooflijke naïviteit en een lichtgelovig optimisme ten overstaan van hun Vlaamse onafhankelijkheidsstreven, het zijn symptomen van hun overdreven en
ongegrond zelfvertrouwen.
Alle heil voor de al dan niet sterk uitvergrote of dikwijls zelfs imaginaire problemen eigen aan België ligt in deze repetitief eenvoudig voorgestelde oplossing.
Over de onvermijdelijke neerwaartse welzijnsspiraal dat dit alles met zich mee zou brengen rept men met geen woord, alle nadelen worden verloochend, verdrongen of geprojecteerd op anderen, conflicten worden achtereenvolgens gecreëerd, gepolariseerd en ten slotte geëscaleerd tot uiteindelijk het rauwe separatisme naar voor wordt geschoven.
Via deze ingeoefende en tot gewoonten verworden politieke manoeuvres beïnvloeden en vergiftigen ze zo de publieke opinie in Vlaanderen.
Aan de hand van deze subtiel opgezette maskerade sporen ze er de bevolking heimelijk toe aan om onbewust toe te geven aan het onderhuidse egoïsme aanwezig in ieder van ons.
Dit is echter alleen maar mogelijk doordat men dit egoïsme niet als dusdanig ervaart, het werd immers bij voorbaat al gelegitimeerd door allerlei schijnrechtvaardigheden.
Dat het verbreken van de gezamenlijk opgebouwde en in stand gehouden nationale solidariteit onvermijdelijk zal leiden tot een algehele verarming van de gehele bevolking is nochtans een vaststaand feit.
Een belangrijk deel van de Vlaamse beweging anno 2007 zou men in de huidige context dus beter kunnen omschrijven als Vlaamse Volks Bedrog.
Alle initiële eisen uit hun ontstaansperiode (en meer) zijn intussen
realiteit geworden.
Het ontspoorde eisenpakket van de huidige dag heeft niets meer te maken met de Vlaamse zaak op welke manier dan ook.
De sociale anomalieën die aanleiding waren voor de oprichting van de beweging lijken pervers genoeg diegenen te zijn die ze nu met hand en tand
verdedigen.
3:37 p.m.
VAN VOLKSVERDEDIGER NAAR VOLKSVERRAAD .
Van de Vlaamse strijd kan men zeggen dat (indien men die in zijn historische categorie plaatst waarin hij thuishoort) die ondubbelzinnig en duidelijk gerechtvaardigd was.
Er is een tijd geweest waarin de zich van verschillende Vlaamse dialecten bedienende bevolking in België als tweederangsburgers werden beschouwd.
De eersterangsburgers waren toen de zich van het Frans bedienende Bourgeoisie zowel in het zuiden als het noorden van het land, het waren dus niet zozeer de Vlamingen an sich die niet geacht werden maar wel zij die zich enkel maar in één van de Vlaamse dialecten konden uitdrukken.
De burgerij en de vrije beroepen, de adel, de klerikale wereld zowel als de wetgevende en uitvoerende machten bedienden zich immers allen van het Frans als onderlinge omgangstaal.
Het Frans had zich vooral dank zij de oprichting van de academie Française verspreid als het universele communicatiemiddel par excellence. Deze academie Française had zich als doel gesteld klaarheid te brengen in de Franse taal en het was zij die bepaalde wat voortaan als correct Frans
beschouwd zou worden.
Voor het eerst beschikte men zo over een officieel genormeerde levende taal.
Dit Frans zou daardoor algauw de internationale voertaal worden op het Europese vasteland.
Wie aldus deze taal beheerste beschikte over een bij uitstek geschikt instrument om in economisch, sociaal en politieke middens zijn eigen positie te onderhandelen.
De erbarmelijke levensomstandigheden maakten het voor de verpauperde en vooral agrarisch en proletarische bevolking in Vlaanderen quasi onmogelijk om hun positie op enigerlei wijze via de geijkte kanalen tot verbetering te brengen omdat immers alle administratie in het Frans verliep.
Het was dus noodzakelijk dat het Nederlands als officiële taal doorgang zou vinden bij de overheid, het onderwijs, de ambtenarij enz.opdat ook uniek Nederlandstalige Vlamingen de kansen zouden krijgen waarvan tot dan toe enkel Belgen die het Frans beheersten konden genieten.
In het zuiden van het land had de gewone bevolking het voordeel reeds van nature uit Franstalig te zijn waardoor zij deze extra sociale strijd niet hoefden te voeren.
De taalstrijd is dus niet een strijd geweest van Walen tegen Vlamingen zoals men in nationalistische kringen graag doet uitschijnen maar vooral een sociale strijd om erkenning van het Nederlands als officiële taal om zodoende iedere Belg waarlijk elkaars gelijke te maken.
De omstandigheden zijn heden ten dage geheel anders, de revolutionaire waarheid van gisteren is vandaag triviaal geworden.
De strijd is gestreden,aan alle rechtgeaarde eisen is voldaan.
De Vlaamse beweging kan de boeken met een gerust hart dicht doen en tevreden terugkijken op een bewonderswaardig parcours.
Intussen heeft er zich echter een verontrustende escalatie voorgedaan binnen deze Vlaamse beweging. Deze escalatie lijkt permanent van aard en voltrekt zich schijnbaar ongemerkt.
Een nefast soort flamingantisme stak de kop op, dit flamingantisme uit zich niet langer als de verdediger van de Vlaamse zaak binnen het Belgisch (federaal) bestel maar heeft een uitgesproken vijandige houding aangenomen tegen alles wat maar van ver of dichtbij enig verwantschap heeft met België.
Ondanks het onbetwistbare successtory van het Belgische natieproject (met een levensstandaard en kwaliteit die tot de beste ter wereld behoren) hebben zij het zich tot doel gemaakt om splinter voor splinter en op doordachte maar onverantwoordelijke wijze onze voorbeeldige welvaartstaat tot op de
grond af te breken.
Deze intussen geïnstitutionaliseerde en dus machtig geworden stroming laat niet na om zonder ophouden continue uitingen van ergernis ,nestbevuiling, subjectief afgeschilderde feiten gelardeerd met vrijblijvend ongenuanceerd en theoretisch gebazel de wereld in te sturen.
Voor deze geraffineerd ten uitvoer gebrachte maar sterk manipulatieve propagandastroom gebruiken zij de intussen slaafs, want van hen afhankelijk geworden massamedia (waarin ze trouwens verschillende niet onbelangrijke machtsposities verworven hebben).
Terzelfder tijd geven zij aan de hand van onrealistische mooie voorstellingen en het opdringen van valse verwachtingen blijk van een ongelooflijke naïviteit en een lichtgelovig optimisme ten overstaan van hun Vlaamse onafhankelijkheidsstreven, het zijn symptomen van hun overdreven en
ongegrond zelfvertrouwen.
Alle heil voor de al dan niet sterk uitvergrote of dikwijls zelfs imaginaire problemen eigen aan België ligt in deze repetitief eenvoudig voorgestelde oplossing.
Over de onvermijdelijke neerwaartse welzijnsspiraal dat dit alles met zich mee zou brengen rept men met geen woord, alle nadelen worden verloochend, verdrongen of geprojecteerd op anderen, conflicten worden achtereenvolgens gecreëerd, gepolariseerd en ten slotte geëscaleerd tot uiteindelijk het rauwe separatisme naar voor wordt geschoven.
Via deze ingeoefende en tot gewoonten verworden politieke manoeuvres beïnvloeden en vergiftigen ze zo de publieke opinie in Vlaanderen.
Aan de hand van deze subtiel opgezette maskerade sporen ze er de bevolking heimelijk toe aan om onbewust toe te geven aan het onderhuidse egoïsme aanwezig in ieder van ons.
Dit is echter alleen maar mogelijk doordat men dit egoïsme niet als dusdanig ervaart, het werd immers bij voorbaat al gelegitimeerd door allerlei schijnrechtvaardigheden.
Dat het verbreken van de gezamenlijk opgebouwde en in stand gehouden nationale solidariteit onvermijdelijk zal leiden tot een algehele verarming van de gehele bevolking is nochtans een vaststaand feit.
Een belangrijk deel van de Vlaamse beweging anno 2007 zou men in de huidige context dus beter kunnen omschrijven als Vlaamse Volks Bedrog.
Alle initiële eisen uit hun ontstaansperiode (en meer) zijn intussen
realiteit geworden.
Het ontspoorde eisenpakket van de huidige dag heeft niets meer te maken met de Vlaamse zaak op welke manier dan ook.
De sociale anomalieën die aanleiding waren voor de oprichting van de beweging lijken pervers genoeg diegenen te zijn die ze nu met hand en tand
verdedigen.
3:37 p.m.
Beste Joke,
Ik heb zojuist via het journaal vernomen dat Mieke Vogels de nieuwe voorzitster van Groen wordt.
Dat stemt me heel blij, ook dat Bart Staes die ondanks alle aandacht in de media pas derde geworden is en zo eigenlijk helemaal uit het plaatje verdween als kanshebber op het voorzitterschap is een belangrijk signaal.
De toespraak die Mieke hield toen de uitslag bekend werd was ook heel moedig.
De weg voor groen is die van David tegen Goliat maar het is de meest onkreukbare, groen lijkt wel de enige partij die beseft waar de echte knelpunten liggen voor de toekomst (van de mensheid).
Nu moeten ook nog de mensen overtuigd worden van het nobel streven van GROEN & ECOLO.
De vakbonden lijken de gevaren eindelijk onder ogen te hebben gezien maar om een echte grote protestbeweging op te richten ontbreekt er nog iets.
Datgene wat nog ontbreekt is de massale steun vanuit de studentenmiddens en dat is waar er voor de ecologische beweging nog heel wat onaangeboorde reserves voorhanden zijn.
In traditionele politieke middens zal een opositie die ingaat tegen het communautaire conflictmodel zeker niet gesmaakt worden en kop van jut zal groen dan ook zijn . Daar moet er niet over getwijfeld worden.
Maar de mediabelangstelling die groen daarvoor in ruil zal krijgen zal het perfecte instrument zijn om de nog onbezoedelde jeugd te overtuigen van de groene standpunten. Standpunten die juist door hun controversieel karakter ontdaan zullen zijn van alle huichelarij die zo kenschetsend is voor politiek van tegenwoordig.
De geveinsde oprechtheid die in praktisch alle politieke milieu's opgang maakt, daar heeft de jeugd een broertje aan dood.
Eerlijk en onomwonden een positieve boodschap brengen van samenwerking ten gunste van een groter en nobel doel zal ras en zeker de jongeren aanspreken die door de technologische ontwikkelingen op de dag van vandaag internationaler denken dan dan de meesten beseffen.
Het idealisme van jongelui mag niet ongebruikt verloren gaan - daar moet de ecologishe beweging in de eerste plaats recruteren.
Mijn oprechte felicitaties aan groen en dan nu vol goede moed aan de slag.
9:07 a.m.
Een reactie posten
<< Terug